foroughsky

 مردم روستای مریان به زبان های آذری و تالشی صحبت می کنند. آنها به فعالیت های کشاورزی، دامداری، باغداری و تولید صنایع دستی مشغول هستند. یکی از مهمترین محصولات دیم این منطقه گندم است و محصولاتی مانند تنباکو، ذرت، لوبیا و سیب زمینی از دیگر محصولات کشاورزی آن است. همچنین زردآلو، سیب، هلو و گلابی از محصولات باغی این روستا است. زنان روستا نیز با تولید صنایع دستی مانند قالیچه، گلیم، جوراب و شال به مردان کمک می کنند تا خانواده را تامین کنند.    در ساحل خلج رامسر ویلا های عالی اجاره کنید بیشتر بدانید با یک تور مجازی از شهر سویا دیدن کنید روستای اولر فاصله ییلاق آق اولر تا تلاش 32 کیلومتر است و اطراف آن را کوه های مرتفع احاطه کرده اند. جنگل های هیرکانی با درختان سرسبز و تنومند یکی از جاذبه های طبیعی منطقه آق اولر است که یکی از مهم ترین گزینه های انتخاب این ویلا برای علاقه مندان می باشد. آق اولر یکی از ویلاهای تاریخی این منطقه است. این روستای تاریخی در میان جنگل‌ها و کوه‌های تلاش با هوای مطبوع، تابستان‌های خنک و طبیعت بی‌نظیر در فصل بهار مورد علاقه هر گردشگری است. مهر است؛ چرا که این ویلا مانند ه

 روستای مریان از دیگر روستاهای زیبای استان گیلان است. مریان یکی از بخش های شهرستان تلاش و در 31 کیلومتری شمال غربی تالش و 143 کیلومتری رشت قرار دارد. این روستای سرسبز و تاریخی از شمال به روستای ناوان، از شرق به روستای سیناهونی، از غرب به روستای آق اولر و از جنوب به مناطق جنگلی هیرکانی دسترسی دارد. برای رسیدن به این روستای تهران ابتدا باید وارد آزادراه کرج - قزوین شوید و سپس به سمت رشت حرکت کنید. پس از عبور از شهرهای فومن، سومسرا، پرسار و اسلام به هشتپر بروید. از هشتپر تا روستای مریان باید 35 کیلومتر دیگر را در جاده ای کوهستانی و آسفالته طی کنید تا به مقصد برسید. این مسیر دیدنی از میان جنگل های انبوه و مناظر کمتر دیده شده می گذرد. روستای ماریان به خاطر جنگل ها و مناظر کوهستانی اش معروف است و می توانید در حین بازدید از روستا از مناظر زیبا و سرسبز این جنگل ها لذت ببرید. ارتفاع روستای مریان از سطح دریا حدود 1080 است و در زمستان ها آب و هوای سرد و در تابستان ها معتدل است. بنابراین بهترین زمان سفر به ماریان تالش فروردین تا مهر است. در روزهای گرم و آفتابی تابستان که نیاز به سفر به مکانی خنک د

 قدیمی ترین باغ رنسانس ایتالیایی در ویلا مدیچی در فیزوله، شمال فلورانس است. بین سالهای 1455 و 1461 توسط جووانی دی مدیچی (1421-1463) پسر کوزیمو مدیچی، بنیانگذار سلسله مدیچی، ایجاد شد. برخلاف سایر ویلاهای خانواده مدیچی که در زمین های کشاورزی مسطح قرار داشتند، این ویلا در دامنه تپه سنگی با چشم انداز فلورانس قرار داشت. ویلا مدیچی از دستورهای آلبرتی پیروی می کرد که یک ویلا باید دارای منظره ای باشد که «مشرف به شهر، زمین مالک، دریا یا دشت بزرگ و تپه ها و کوه های آشنا باشد» و پیش زمینه آن «ظرافت باغ ها» باشد. 11] باغ دارای دو تراس بزرگ است، یکی در سطح همکف و دیگری در سطح طبقه اول. از اتاق‌های پذیرایی در طبقه اول، میهمانان می‌توانستند به ایوان خانه و از آنجا به باغ بروند، بنابراین ایوان فضای انتقالی بود که فضای داخلی را به بیرون متصل می‌کرد. برخلاف باغ‌های بعدی، ویلا مدیچی دارای پلکان بزرگ یا ویژگی دیگری برای ارتباط این دو سطح نبود. این باغ به برادرزاده‌اش، لورنزو دی مدیچی، به ارث رسید که آن را به محلی برای ملاقات شاعران، هنرمندان، نویسندگان و فیلسوفان تبدیل کرد. در سال 1479، شاعر آنجلو پولیزیا

 Maisonette (تخریب maisonnette، فرانسوی به معنای "خانه کوچک" و در اصل املای آن در انگلیسی نیز هست، اما از آن زمان دیگر استفاده نشده است) هیچ تعریف دقیقی ندارد، اما OED پیشنهاد می کند "بخشی از یک ساختمان مسکونی که به طور جداگانه اشغال شده است. معمولاً در بیش از یک طبقه و دارای ورودی بیرونی مخصوص به خود است." تفاوت آن با یک آپارتمان در داشتن معمولاً بیش از یک طبقه، با یک راه پله داخلی به خانه منتهی به طبقه ورودی به طبقه بالا (یا در برخی موارد، پایین) دیگر است. این یک ترتیب بسیار متداول در بسیاری از مسکن‌های بریتانیایی پس از جنگ (به ویژه، اما نه منحصراً، مسکن عمومی) است که هم برای کاهش هزینه‌ها از طریق کاهش فضایی که برای دسترسی به راهروها در نظر گرفته می‌شود و هم به تقلید از خانه‌های تراس دو طبقه «سنتی» کمک می‌کند. که بسیاری از ساکنان به آن عادت کرده بودند. همچنین این امکان را برای آپارتمان ها فراهم می کند، حتی در صورت دسترسی به یک راهرو، پنجره هایی در دو طرف ساختمان داشته باشند. یک مزونت می‌تواند شامل آپارتمان‌های Tyneside، جفت آپارتمان یک طبقه در یک تراس دو طبقه باشد

 در یک جامعه کشاورزی، شرایط مالکیت زمین زیربنای همه عوامل اجتماعی یا اقتصادی است. دو نظام حقوقی برای مالکیت زمین قبل از عمارت وجود داشت. یکی از رایج‌ترین آنها، سیستم نگهداری زمین به صورت «آلودیال» در مالکیت کامل بود. مورد دیگر استفاده از precaria یا benefices بود که در آن زمین به صورت مشروط نگهداری می شد (ریشه کلمه انگلیسی "precarious"). به این دو نظام، پادشاهان کارولینژی یک سومی به نام aprisio اضافه کردند که مانوریالیسم را با فئودالیسم پیوند می داد. آپریسیو اولین بار در استان سپتیمانیا شارلمانی در جنوب فرانسه ظاهر شد، زمانی که شارلمانی مجبور شد پناهندگان ویزیگوتی را که با نیروهای در حال عقب نشینی او پس از شکست سفر 778 ساراگوسا فرار کرده بودند، اسکان دهد. او این مشکل را با اختصاص "بیابان" حل کرد. بخش‌هایی از زمین‌های غیر زیر کشت متعلق به دولت سلطنتی تحت کنترل مستقیم امپراتور. این هلدینگ های aprisio مستلزم شرایط خاصی بود. اولین کمک مالی اختصاصی aprisio که شناسایی شده است در Fontjoncouse، در نزدیکی Narbonne بود (به Lewis، پیوندها مراجعه کنید). در سکونتگاه‌های رومی ساب

 این اصطلاح اغلب با اشاره به اروپای غربی قرون وسطی استفاده می شود. پیشینیان این سیستم را می توان در اقتصاد روستایی امپراتوری روم بعدی (سلطه) جستجو کرد. نیروی کار عامل کلیدی تولید بود.[9] دولت‌های متوالی سعی کردند اقتصاد امپریالیستی را با تثبیت ساختار اجتماعی تثبیت کنند: پسران باید جانشین پدرانشان در تجارت می‌شدند، شوراها از استعفا منع می‌شدند، و استعمارگران، زراعت‌کنندگان زمین، نباید از زمینی که به آن وابسته بودند، حرکت می‌کردند. به. کارگران سرزمین در راه رعیت شدن بودند.[10] عوامل متعددی دست به دست هم دادند تا وضعیت بردگان سابق و کشاورزان آزاد سابق را در طبقه ای وابسته از این کلونی ها ادغام کنند: می توان آن را به عنوان servus et colonus، "هم برده و هم کولونوس" توصیف کرد.[11] قوانین کنستانتین اول در حدود سال 325 هم وضعیت نیمه خدمتگزار مستعمرات را تقویت کرد و هم حقوق آنها را برای شکایت در دادگاه محدود کرد. کدکس تئودوسیانوس که در زمان تئودوسیوس دوم منتشر شد، این محدودیت ها را گسترش داد. وضعیت حقوقی adscripti، "محصول به خاک"، [12] در تضاد با foederati بربر، که مجاز به ا